فیبر نوری

فیبر نوری

فیبر نوری یا تار نوری یک رشته بسیار نازک از جنسی مانند شیشه است که یک نوری از یک سرش وارد میشود و میتواند از سمت دیگر آن خارج شود. آن دارای پهنای باند بسیار بالاتر از کابل های عادی موجود در بازار است و سرعت انتقال بسیار بیشتری نسبت به بقیه آنها دارد. فیبرنوری میتواند داده های اطلاعات را با سرعت 10 گیگابایت در ثانیه انتقال دهد.

ساختار فیبر نوری

آن از جنس سیلیسیم دی اکسید می‌باشد و برای انتقال داده‌ها از نور لیزر استفاده می‌شود. یک کابل فیبر (optical-fiber) از هزاران رشته سیم در‌هم تابیده درست شده که هر کدام از انها توانایی حمل صد‌ها هزار مکالمه را دارد. optical-fiber تجاری ظرفیت 2.5 گیگابایت در‌ثانیه تا 10 گیگابایت در‌ثانیه را دارند که سرعت بسیار فوق العاده ای برای تکنولوژی حال حاضر هست.

درونی ترین لایه را هسته می‌نامند. هسته معمولا شامل یک شیشه بازتاب کننده نور می‌باشد که شیشه آن خالص است، هسته‌های پلاستیکی کیفیت هسته‌های شیشه‌ای را ندارند و فقط توانایی انتقال اطلاعات در فواصل کوتاه را دارند.

در اطراف بخش هسته،. پوسته وجود دارد که از شیشه یا پلاستیک ساخته شده‌اند.

ارسال نور در فیبر نوری

نور در optical-fiber در بخش هسته و توسط جهش‌های پیوسته با توجه به سطح آبکاری شده حرکت می‌کند. به دلیل اینکه سطح آبکاری شده قادر به جذب نور نیست،. اطلاعات یا همان نور میتوانند در مسافت های طولانی به آسانی حرکت کنند.

فیبر های نوری به 2‌دسته تقسیم می‌شوند:

  1. تک حالتی single-mode
  2. چند حالتی multi-mode

فیبر تک حالتی یک سیگنال نوری را در هر زمان انتشار می‌دهد.

فیبر چند حالتی میتواند صدها حالت نور را به‌طور همزمان انتقال بدهد.

ظرفیت فیبر نوری

ظرفیت انتقال فیبر بیشتر مفهوم انتزاعی دارد و توسط تکنولوژی حال‌حاضر قابل تعیین نیست. پیشرفت در زمینه‌ی ظرفیت انتقال فیبر نوری بسیار بیشتر و فراتر از پیشرفت‌هایی در سرعت ریز تراشه (microchip) و گنجایش ذخیره داده صورت گرفته است. جالب است بدانید که فیبرها قدرت انتقال داده بیشتری نسبت به کامپیوتر‌های جاری در ارسال، دریافت و ذخیره‌ی اطلاعات دارند.

در سال ۲۰۱۴، طی یک انتقال آزمایشی با استفاده از یک رشته فیبر در‌طول مسافت ۲۴۰ کیلومتری، نرخ انتقال فیبر نوری ۱۷۱‌گیگابیت بر‌ثانیه اندازه گیری شد. با استفاده از تقسیم طول‌ موج چندگانه که امکان برقراری چندین کانال بر روی طول‌ موج های متفاوت را ایجاد می‌کند. ۴۳۲ کانال برای انتقال داده و اطلاعات برقرار شد که جمعا ظرفیت انتقال ۶۹.۱ ترابیت بر ثانیه حاصل شد. در این آزمایش که توسط شرکت نیپون، و نیز تلگراف از کشور ژاپن صورت گرفت. تنها از بخشی از طول موج‌های قابل دسترس استفاده شده بود. بنابراین ، این نرخ با استفاده از تمامی طول موج‌های موجود، بسیار بالاتر می تواند باشد.

منوی اصلی